Atomsko sklonište je jugoslovenski i hrvatski hard rok sastav iz Pule.

Preteče

Sadašnji frontmen pulske grupe Atomsko sklonište, Bruno Langer rođen je u Rijeci, deo detinjstva proveo je u Zagrebu, a zatim se trajno vezao za Istru i Pulu. Kao četrnaestogodišnjak na poklon od prijatelja dobija svoju prvu gitaru i to sa samo dve žice. Njegova prva bas-gitara bila je iz kućne radinosti Dinka Bijažića, pulskog muzičara koji mu je otkrio svet električnih instrumenata i bio njegov učitelj gitare. Bijažić i njegov sastav Beat Stones su predstavljali začetnike pulskog roka, a ostali su upamćeni i po nastupima u Italiji, što je tada predstavljalo veliki uspeh. Bijažić je 1964. godine bio u potrazi za basistom, pa mu je Branko Umković (bubnjar i pulski „kralj pevanja”) doveo Langera. Iz te će se saradnje izroditi službeni Langerov bend Fantomi, mada je Langer još pre svirao u bendu Apaši. No Fantomi ne traju dugo, pa Bruno postaje basista Logaritma. Nakon što Logaritmi prestaju s radom, 1968. godine nastaje Hush, preteča Atomskog skloništa. Bruno Langer je svirao bas, Dragan Gužvan gitaru, Saša Dadić bubnjeve, a Branko Umković je pevao. Kasnije, 1972. Godine u Hush dolazi Serđo Blažić, koji je prvo svirao bubnjeve, a kasnije paralelno pevao sa Brankom. Iste godine Umković se seli u Split i Blažić postaje vokalni solista. Međutim kao i ostali reproduktivni bendovi, ni Hush nije zabeležio značajan uspeh mada su predstavljali veliku atrakciju u Puli. Langer se 1974. godine priključuje Koparskoj grupi Bumerang koja deluje od 1970. godine i koja je do tad objavila jedan autorski singl. Na Langerov nagovor Đoser se pridružuje Bumerangu.

Osnivanje

U jesen 1976. Bumerang prestaje sa radom između ostalog i zbog toga što su muzičari bili iz različitih gradova. Blažić i Langer se vraćaju u Pulu i 1976. započinju saradnju sa pulskim pesnikom Boškom Obradovićem, koji se osim pisanja pesama, bavio režijom i organizovanjem različitih umetničkih manifestacija. Godine 1968. Režirao je predstavu „Atomsko sklonište“ koja je premijerno izvedena u Istarskom narodnom kazalištu, a temeljila se na izboru iz svetske antiratne poezije, za tu priliku pojačane nekim njegovim pesmama. Obradović pristaje na saradnju i 26. februar 1976. daje im svoje tekstove te se taj datum uzima kao službeno osnivanje Atomskog skloništa.

Mada ni po žestini muzike nije bilo mnogo bendova u SFRJ koji bi se s njima mogli uporediti, potpuno nov pristup doneli su svojim multimedijalnim projektom: tekstovima, scenskom pojavom te umetničkim fotografijama kojima su se predstavljali javnosti. Na koncertima su nastupali okruženi bodiljikavom žicom, u poderanoj odeći, praćeni pirotehnikom, a ponekad su znali scenografiju obogatiti sa stotinama otvorenih kišobrana kao simbolima zaštite. Sergio Blažić je zbog svoje statičnosti na sceni, predstavljao otuđenog čoveka, van vremena i prostora. Sa koferom pored sebe izgledao je kao neki prognanik sa planete. Tokom koncerta nije bilo najava pesama ni zahvaljivanja publici. U početnoj fazi delovanja grupe biće uključeno oko 20 stalnih saradnika iz različitih segmenata delovanja: slikarstvo, fotografija, dizajn, književnost i film. Za naziv grupe članovi su imali nekoliko predloga, ali ih je Obradović ipak ubedio da je Atomsko sklonište najprihvatljivije ime.

Izvor