Da poderem sve listove papira Zgužvam, progutam, možda imat ću mira Da pjesme koje pišem jednim pljeskom se unište Stihove koje rišem u glavi, da izbrišem Da me ne muče i proganjaju stalno Da konačno kroz noći spavam normalno Da se ne prevrćem, da se ne znojim Da više se nikada sa morama ne borim Da svi ljudi ušute, da svi zanijeme Da ih ne gledam, da ih pojede vrijeme Da ih zatrpa planina i proguta lava Da ih pregazi vlak i utopi Sava Da u snijeg propadnu i umiru u hladu Da mi barem jednom jutro pokaže nadu
