Njemu su oči pune more i mrtvih riba
A srce mu je sidro, u mulju starog tijela
I ruke su mu suhe, i kosa mu je bijela

Uvijek kada pada veče i kad se more ziba
Nostromo sjedi skutren na jednom starom stocu
U uglu tamo negdje u jazbini “Kod Stipe”
Kad oleandri cvatu, i kad kiše sipe

Sjedi za crnim stolom I gleda svoju bocu
Veoma sporo diše I bronhije mu škripe
Govori uvijek iste nerazgovjetne stvari
Dugo ovako sjedi i muklo mrmlja stari

“Son’ gli amici molto rari quando non si ha denari
Son’ gli amici molto rari quando non si ha denari”

U sobi ima stranac, stol i truli pod
I jednu staru bocu ima i u njoj je brod
The ship she is a lady nostromo stari bunca
A tamo u daljini vire dva deca sunca

Una copa di buon’ vin fa coragio fa morbine
Una copa di buon’ vin fa coragio fa morbine

Cijelu noć taj brod k dalekoj plovi luci
I vraća se u bocu, što drhti mu u ruci